Henk van Beers ('Aanvuller') - Prinses Irene Brigade

Ga naar de inhoud

Henk van Beers ('Aanvuller')

Biografieën oud-leden
 
EEN OPLEIDING BIJ DE AANVULLINGSTROEPEN, BEGIN '45
 
door H. van Beers
 

Na aanmelding bij het Bureau Oorlogs Vrijwilli­gers in de Bredasestraat te Bergen op Zoom (met als Hoofd dhr. Gouverneur) op 4 novem­ber 1944, gevolgd door een keuring in het voormalige ziekenrapportgebouw aan de Wouwsestraat, was het wachten geblazen op een oproep. Omdat die uitbleef en velen "in dienst" gingen bij de Prinses Irene Brigade, werden de stoute schoenen aangetrokken en HBS-waarts gegaan en een aanmelding ge­daan welke direct bekrachtigd werd.
 
De RK HBS aan het Bolwerk Zuid, eenmaal het toonbeeld van studerende jongeren, werd nu het toonbeeld van jongens die iets wilden gaan doen na de jaren van bezetting. We waren bevrijd, maar hadden nog wel rekening te houden met bewust of onbewust op en rond Bergen op Zoom neerkomende V-1's, hetgeen later gevolgen zou hebben voor degenen die in opleiding waren. Het stilvallen van de motor van dat apparaat had minder prettige uitwer­kingen tot gevolg.
 
Ingelijfd, onder de krijgstucht gesteld, een uniform uitgereikt zonder baret (de mutsdas gebruikte je maar!) en ingedeeld worden bij één der 5 pelotons met de adjudant Kelderman als commandant, bijgestaan door de sergeanten Merriënboer, Dierijkcx en Claassen. Het rekrutenleven (of was je al direct soldaat?) begon met het zelf vullen van een strooizak, het gelegerd worden op een bed, dan wel op de grond, het aanleren van rangen en graden, leren groeten en voor wie, exerceren en het aankweken van kennis over in gebruik zijnde wapens. Blindelings en in een zeer korte tijd de wapens kunnen demonteren en weer in elkaar zetten.
 
Dag in, dag uit met alleen de zondagmorgen vrij voor een kerkgang, werden we bezig ge­houden. Op zondagmiddag meestal wel een voorlichtingsfilm in één van de bioscopen in Bergen op Zoom.
 
Schieten op Kijk in de Pot of op de schietba­nen in Woensdrecht, waar je dan al hardlo­pend heen ging. Jammer als je dan het onge­luk had ingedeeld te zijn als PIAT-schutter want zo'n apparaat op je rug leverde wel de nodige zwiepslagen op tegen het onderste van de wervelkolom.
 
Het leek wel of de V-1's werden afge­vuurd/gericht op de HBS, want in een kort tijdsbestek vielen er 4 op niet al te grote af­stand van die school en daarom werd het ver­kieslijk geacht uit te wijken naar de Cort Heyli­gerskazerne, welke naderhand Irene Kazerne werd genoemd. Dat er niet veel ruiten in zaten en de verwarming niet al te goed werkte, was van later zorg.
 
De opleiding van daaruit werd beter geacht en een oefening in- en over de "tankval zal bij velen van ons nog in het geheugen gegrift blijven. Het was winter, er moest worden ge­oefend in "river crossing" met gebruikmaking van opvouwbare boten. Maar als het water bevroren is, dan moet er eerst wel iets anders gebeuren. Het ijs moest gebroken worden alvorens de boten te water gelaten konden worden. De mitrailleurs rammelden er lustig op los, de adjudant Kelderman gebruikte zijn pis­tool met gerichte schoten vlakbij je voeten om je aan te zetten tot meer spoed. Je schrok er amper van, je wist niet beter of het hoorde erbij.
 
Een dag en een nacht met gasmakker op oe­fenen, in een hok gejaagd worden om te wen­nen aan een eventuele gasaanval der Duit­sers, je wende eraan. Taboen, Sarin, Soman, je vergeet de strijdgassen nooit meer.
 
Hoe pak je een vijand aan, hoe maak je hem "koud" zonder dat er geluiden werden ge- maakt, allemaal van die typische handelingen welke bij een "snelle" opleiding kennelijk nodig waren. Je nam het allemaal voor lief en trapte lol met je maten en vooral als je op een stuk biels bij de tankval met een PIAT moest schieten. Jammer als je dan de kleinste van de groep was en niet met je voeten in het gegraven steunputje kon komen. Dan vloog je na het afvuren van de granaat met PIAT en al door de lucht achterover.
 
De druk van de mortier, die je op je bovenbeen moest zetten om een granaat af te schieten, zal menigeen zich herinneren.
 
Een bezoek van H.M. Koningin Wilhelmina op de schietbaan in Bergen op Zoom, de herinneringen aan kaderleden die de groep redden door zich op een te dichtbij geworpen handgranaat te werpen. De passing-out parade achter doedelzakken op zondagmiddag, het feestje bouwen nadien waar de adjudant binnen stapte als 2e luitenant. Het zijn allemaal herinneringen, welke met zoveel andere herinneringen kunnen worden aangevuld.
 
Probeer het eens te doen en laat onze redacteur mee genieten van wat wij in een paar weken tijd moesten verwerken, waarover we in de rats zaten en toch hebben gelachen tot we er krom van lagen. Je keek tegen elke soldaat met strepen of sterren op, dát was het - die wisten het. En wij maar doen wat er werd gezegd ook al moest je recht vooruit dwars door de koeienvlaaien heen. Lekker die stank 's avonds in het bed boven of onder je. Genoeg voor nu - wie weet volgt er een ander met "ware' verhalen, want van het bovenstaande is "NIETS" gelogen.
 
De wachtpost aan de poort van de "Prinses Irene Kazerne" (Cort Heijligerskazerne) te Bergen op Zoom
 
Terug naar de inhoud