Meijwaard, W.

Erelijst gesneuvelden > Namenlijst slachtoffers Veldtocht

Achternaam: Meijwaard

Voornaam: Willem

Voorletters: W.

Rang: Korpl.Mariniers

Mil. Onderdeel: Ged.Kon.Ned.Brig.Prinses Irene

Geboorteplaats: Giessendam

Geboortedatum: 09-03-1918

Overlijdensplaats: Eindhoven

Overlijdensdatum: 18-10-1944

Begraafplaats: Militair ereveld Grebbeberg te Rhenen Gemeente Rhenen

Provincie: Utrecht

Land: Nederland

Vak:

Rij: 13

Nummer: 4

Bron foto grafsteen: OGS

De ouders van Willem waren Giessendammer Arie Meijwaard (*1891) en Anna Petrié uit Sliedrecht. Ze kregen samen negen kinderen:

Willem (1918-1944)
Cornelis (*1919)

Jorisje Jacoba (*1921)

Jacoba (*1923)

Maria (*1925

Arie (*1926)

Anna (*1929)

Jan (*1932)

Neeltje (*1934)

Willem Meijwaard werd op 9 maart 1918 te Giessendam geboren. In zijn jeugdjaren had hij al de ambitie om bij de politie te gaan werken. Geld om verder te leren was er echter niet. Willem verhuisde op zijn 6e jaar met zijn ouders vanuit Giessendam naar Lisse. Hij was de oudste van negen kinderen. Willem was een echte arbeidersjongen en moest direct na het verlaten van de lagere school gaan werken om in de kost te voorzien. Eerst ging Willem werken als loopjongen bij een bollenkweker en vervolgens bij een steenfabriek tussen Lisse en Hillegom.

Hij was een vrolijke jongen, die graag met zijn broers en zusters optrok.

In 1938 tekende Willem voor zes jaar bij het Korps Mariniers in Rotterdam en in 1939 werd hij uitgezonden naar Curaçao. Zijn jongste broer Jan beloofde hij nog een aapje mee terug te nemen.

Willem met zijn, tot nu toe onbekende, verloofde (foto N. Meijwaard via F. van Slochteren)

Tot 1939 bleef briefwisseling nog mogelijk, maar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak werd het al veel moeilijker, omdat alle post meestal per schip verzonden werd. Veel schepen werden getorpedeerd en vergingen daardoor vaak met man en muis en ook de post. Op deze wijze verdween ook een horloge, dat Willems moeder voor hem bij elkaar had gespaard, toen de 'Simon Bolivar' , waarmee het horloge verstuurd werd, voor de Engelse kust getorpedeerd werd.

Toen de oorlog in Nederland uitbrak, dacht de familie Meijwaard dat hun oudste zoon veilig op Curaçao zat. Daar echter in april 1944 plotseling 101 mariniers bij de Prinses Irene Brigade werden gevoegd, kwam Willem terug naar Engeland zonder dat zijn familie daar iets van wist. De jonge marinier rukte met de Irene Brigade via Frankrijk, België en Nederland op naar het front dat in 1944 in Nederland kwam te liggen. De Duitsers wisten de geallieerde opmars ten zuiden van de grote rivieren tot stilstand te brengen. In die periode kreeg de familie Meijwaard plotseling een door de Biesbosch gesmokkeld berichtje van Willem:'Hou goede moed; ik ben spoedig bij jullie'. De familie begreep er niets van: Willem zat toch immers veilig op Curaçao?

Willem als marinier in actie vlak voor zijn overlijden

Uit het dagboek van korporaal/gewondenverzorger Siem de Waal (afkomstig uit Pietermaritsburg, Zuid Afrika), ingedeeld bij de Tweede Gevechtsgroep van de Irene Brigade:

"17 oktober 1944:

Om 7 uur op weg naar Eindhoven, door de stad, via het vliegveld, waar honderden vliegtuigen staan, naar het Julianakanaal. Midden in de hei en dennen komen we aan het kanaal te liggen.

Aan de andere kant zitten de Moffen. Er kan hier wel wat verwacht worden. We komen om 5 uur aan en kruipen in kleine shelters. Ik slaap weinig. Machinegeweervuur en een paar granaten.

I8 oktober 1944:

Met Jan besloten een nieuw dugout te maken. Terwijl we bezig zijn, komt er af en toe een granaat over. Het dak was er nog niet eens aan op, en hadden twee zware deuren uit een schuur gesloopt, toen een granaatscherf 100 voet bij ons vandaan de Marinier Meijwaard door de hals sloeg. Er was niets aan te doen, de halsslagader was afgesneden en hij was in een enkele minuut dood. Het mortiervuur van de vijand ging steeds door, maar gek genoeg was ik helemaal niet bang meer, ging gewoon door met zijn verzorging en maakte ongewild een reuze show bij de Mariniers. Hij stierf in mijn handen, zijn hoofd in me schoot. De wisselvalligheid van het soldatenleven blijkt wel uit het feit dat Meijwaard enkele minuten tevoren nog stond te kijken met zijn opvolgend pelotonscommandant Arie van Wijk en dat op het horen van de overkomende granaten ieder in een schuttersputje sprong. Anders was Arie het geweest. "

Dit bericht was voor Willems moeder moeilijk te aanvaarden, daar ze haar oudste zoon veilig waande op Curaçao. Nu was hij zo dichtbij huis, in Brabant, gesneuveld. Na de oorlog werden de persoonlijke bezittingen van haar zoon door zijn dienstkameraden terugbezorgd. Radeloos verbrandde ze alles.

Willem werd in eerste instantie begraven op de Nederlands Hervormde begraafplaats in Veldhoven, maar op 21 maart 1946 werd zijn stoffelijk overschot herbegraven op de begraafplaats Duinhof. Zijn helm die op het graf was geplaatst, is jammer genoeg ontvreemd. In overleg met de familie werd het stoffelijk overschot in juni 1985 overgebracht naar de militaire begraafplaats Grebbeberg te Rhenen.

Door de Minister van Marine werd Willem postuum het Oorlogsherinneringkruis met de gespen toegekend.

Bron: Wat toch een tijd, Ed Olivier 2005

isbn 90-9019349-9

In het najaar van 2020 zal een langzaamverkeersbrug over het Wilhelminakanaal in het centrum Oirschot officieel geopend worden die de naam draagt van Stönner-Meijwaardbrug. (zie ook Laatste nieuws 2019)

Zijn naam wordt gememoreerd op een plaquette in kapel De Heilige Eik aan de Proosbroekweg in Oirschot. (Bron foto: Peter van de Wal)